Toen ik verleden jaar door Berlijn liep vielen mij de Solpersteinen op.
Kleine in de straat gemetselde herinneringen aan mensen die op die plek gewoond hadden en waren gedeporteerd, gedood, of zelfmoord hadden gepleegd in de aanloop naar en tijdens de oorlog.
Aangrijpend in zijn eenvoud.
Want vaak stond er ook helemaal geen huis meer.
Zonder die steen zou de plek een anonieme straathoek, of kantoorgebouw zijn geweest.
Maar door dit minieme detail leek het plotseling of ik recht de geschiedenis in kon kijken. Met alle beelden details en vergeten gebeurtenissen.
Dus toen ik het verzoek kreeg een programma te maken over het leven en werk van Kurt Weill wist ik dat het over zoiets moest gaan: anonieme mensen die "per ongeluk tot elkaar veroordeeld waren". Bijzonder in hun simpelheid, herkenbaar in hun alledaagsheid.
7 mensen die zijn omgekomen in de aanloop naar de oorlog.
Ze wachten op "de trein des doods" die hen zal ophalen op Berlin Anhalter: een station dat niet meer bestaat. Maar laat Luxor Live met z'n prachtige plafond nou precies lijken op dat verdwenen station!
We leren door hen en met hen de muziek, de stijl, de betekenis en de genialiteit kennen van Weill.
Oh ja, als ode aan alle anoniemen die de geschiedenis vormen heten de karakters die op hun trein wachten naar 7 echte personen.
Je kan hun
Stolpersteinen bezoeken in Berlijn, dit waren hun adressen:
Mehringdamm 69 Anita Jonas
Paul-Lincke-Ufer 41 Horst Lothar Koppel
Friedrichstr. 34 Max Matschke
Sprengelstrasse 14 Anna Demloff
Wielandstr. 30 Johanna Engel
Monbijouplatz 4 Rosa Sophie Wasser
Paradestr. 22 Max Westphal
Marc Krone slaat de spijker op de kop met deze "Avond met Kurt Weill" Zijn sobere encenering maakt deze avond des te aangrijpender.
Frits van der Waa
De Volkskrant
Door op de nummers te drukken gaat men naar de volgende video